Ka filluar të plaket nëna.
Fytyra e saj po mbulohet me rrudha.
Po mbulohet me një pleqëri të bukur.
Ç’është kjo rrjetë e bukur qe hedh koha mbi nënën time?
Dhe, duart që më mbanin, tani janë rënduar.
Po s’ka gjë.
Nga shpirti i saj zgjaten duar të tjera,
Që më mbajnë pezull
Ecën ngadalë nëpër dhomë.
Nganjëherë më pyet për librat që po shkruaj,
Por s’më ka pyetur kurrë, pse s’kam shkruar asgjë për të.
Se nëna e di:
Fjalën e parë në botë ia thashë asaj,
Dhe fjalën e fundit në botë do ia them asaj.
